Het hoge woord is er uit en iedereen mag het inmiddels weten: Ik ben zwanger! En hoewel het nog steeds heel gek klinkt, begin is zelf steeds meer aan het idee te wennen. Zeker nu iedereen op de hoogte is en het niet meer iets is wat alleen Kevin en ik weten. Wel vind ik het nog steeds reuze spannend. Er gebeurt van alles in mijn lichaam: dat weet ik, maar ik merk er tot nu toe maar erg weinig van. Er komt allerlei dingen op me af: afspraken bij de verloskundigen, bepaalde etenswaren die ik moet laten staan, wel of geen combinatietest? Alles nieuw, alles spannend, maar ook zeker allemaal heel erg leuk.
In juli bleef mijn ongesteldheid uit. Ik was één dag overtijd, twee en zelfs drie. ’s Avonds besloot ik toch maar een zwangerschapstest te gaan halen, want ondanks dat ik er eigenlijk vanuit ging dat hij vast weer negatief zou zijn, wilde ik het toch zeker weten. Ik had al twee keer eerder een negatieve test in handen gehad en ik had geen last van zwangerschapskwaaltjes. Ja, ik was best moe de laatste dagen, maar dat verweet ik aan de drukke periode op mijn werk. Je kan je voorstellen dat ik dus met grote verbazing naar de positieve test zat te staren. Twee streepjes, ze stonden er echt. Heel duidelijk ook. Niks geen vaag streepje, maar gewoon een vette streep.
Oké, maar nu? Ik was alleen thuis. Ik had zo met een vriendin afgesproken. Moet ik Kevin bellen? Maar die is met een vriend weg, dus die kan dan aan de telefoon ook niet vrijuit op dit nieuws reageren. Ik stopte de test weg in een la en besloot na mijn ‘date’ met die vriendin verder te verzinnen over hoe ik Kevin het nieuws ging brengen.
Uiteindelijk versierde ik de voorkant van een blanco wenskaart met een grote vraagteken, ingekleurd met roze en blauw. Aan de binnenkant schreef ik een simpel, ‘net-uit-mijn-mouw-geschud’ gedichtje. Ik pakte een klein doosje met deksel die ik toevallig nog had liggen en legde de test daar in. Zijdevloeipapier eroverheen en daar boven op het zelfgemaakte kaartje. En toen was het afwachten. Kevin zou pas laat thuis zijn en er was een grote kans dat ik dan al zou slapen. Ik legde het doosje op zijn kussen, zodat hij het niet kon missen. Uiteraard viel ik niet zomaar in slaap en was ik nog wakker toen Kevin zachtjes de kamer in kwam en het doosje vond. Ik hoorde hoe hij hem openmaakte, het kaartje las en naar de positieve zwangerschapstest keek. Hij legde de spullen weg, kroop in bed tegen me aan en zei: “Hallo mama…” We hebben nog even gepraat, maar moesten allebei ook echt gaan slapen.
De volgende dag heb ik toch nog een keer een test gedaan. Ik was gewoon nog steeds zo verbaasd. Maar uiteraard was ook deze weer zo positief als maar wezen kon. Het was echt zo: wij werden vader en moeder. Er groeit een klein baby’tje in mij. Natuurlijk dook ik gelijk het internet op met de grote vraag “Wat nu?” en “Hoe ver zou ik nu ongeveer zijn dan?”. De eerste 12 weken van de zwangerschap zijn voorbij gevlogen. Wat ik/we daar allemaal in hebben meegemaakt zal ik later nog een keer apart vertellen.
Geen Reacties