Een stukje gras en een handdoek

Op dit moment hebben we alweer 823 dagen de sleutel van ons huisje en we wonen er nu alweer 673 dagen. Nog een kleine maand en dan zijn dat 100 weken. Vorig jaar rond deze tijd stond ik stampvoetend in huis, omdat ik wilde dat ik eindelijk eens van mijn tuin kon genieten. Ik wilde toen op zijn minst met mijn verjaardag lekker buiten kunnen zitten. En aan die eis werd voldaan: we kregen een schutting, een poort, er werden tegels uitgezocht, er werd gestraat en er werd een tuinset uitgezocht met parasol. De rest van de vorderingen in de tuin kwamen helaas weer tot stilstaand.

Wat er allemaal nog meer gedaan moet worden? Er moet een carport gemaakt worden voor de kar van Kevin (voor zijn hobby/ eigen bedrijfje). Die staat voor een deel, maar een deel is natuurlijk nog niet af. De houten schuur moet opgeknapt worden en dat houdt in: schuren, verven, isoleren, ramen dicht maken, een zijdeur erin en misschien ook nog een nieuw dak. Dan moet er nog een stukje extra gestraat worden, zodat we de containers kwijt kunnen en gelijk een pad hebben naar de zijdeur van de houten schuur. Daarna kunnen we eindelijk beginnen aan dat wat ik het belangrijkste vind: een echt stukje tuin! Een stukje gras en een border met plantjes. Ik wil met mijn handen in de grond en mooie bloemen en planten neerzetten. Dan op het terras nog wat mooie, grote potten met planten. Eindelijk groen in de tuin. Ik wil dat, als straks het zonnetje echt gaat doorzetten, ik op een handdoekje in het gras kan gaan liggen met een goed boek en een ijskoud drankje (ik houd niet van zonnen op een stoel).

Het actielijstje is er dus wel. We weten wat we moeten doen. Een nadeel is alleen dat er niks gebeuren kan, als Kevin er niet is. Ik zou dolgraag zelf beginnen op de dagen dat ik vrij ben, maar ik zie mezelf nou geen carport bouwen. Ik zou de schuur helemaal leeg willen trekken, zodat er vervolgens begonnen kan worden aan het isoleren, maar waar laat ik al die spullen? Het meeste kan niet zomaar in regen en wind buiten blijven staan. Daarbij komt ook nog eens dat, als we aan de slag kunnen, we niet een heel klusteam voor onszelf hebben. Was het maar zo dat het team van bijvoorbeeld ‘Eigen Huis & Tuin’ voor ons paraat stond. Dan was deze klus zo geklaard. Vele handen maken licht werk. Maar helaas zijn we maar samen en soms heb ik echt het gevoel dat we net zijn begonnen, dat er nog niet veel is gebeurt en dat de dag dan alweer voorbij is.

Er is mij beloofd dat ik in de zomer gras in mijn tuin heb. Dat ik dan in ieder geval op mijn handdoekje in de zon kan gaan liggen. Dat de houten schuur dan een mooie neutrale kleur heeft in plaats van blauw/ groen met roze gordijntjes (wat dachten die vorige bewoners in hemelsnaam?). Ik hoop het.