Het is niet eerlijk

Kunnen jullie je nog herinneren dat ik schreef over dat ik zo graag een nieuwe fiets wilde? Zo’n transportfiets met tweebeenstandaard, stuurblokkering en voordrager? Een fiets waarop ik makkelijk boodschappen kan doen en die uitnodigt om er met mijn camera op uit te gaan met mooi weer? De fiets die ik misschien ging kopen als de schuur was leeggeruimd en er plek was voor een fiets? Die fiets gaat me nu (waarschijnlijk voor een mooi prijsje) aan mijn neus voorbij…

Oké, overdrijven is ook een vak. Als ik naar de fietsenmaker ga en zeg dat ik die fiets wil hebben, is het natuurlijk zo geregeld. Waarom ik dan zo dramatisch doe? Omdat de vader van Kevin deze zelfde fiets zomaar heeft gekocht, omdat het hem handig leek, maar nu hem eigenlijk nog nooit heeft gebruikt, dus er weer vanaf wilt. “Weet jij nog iemand?”, vroeg hij aan Kevin. “Nou pa, deze fiets had je makkelijk kwijt kunnen zijn, want ik weet iemand die precies deze fiets wilt. Alleen had het dan een andere uitvoering moeten zijn.” Een vragende blik en een “Wie?” als gevolg. Kevin geeft antwoord en dan: “Aha, ik had dus destijds eigenlijk een damesuitvoering moeten nemen?”.

Ja, inderdaad! Want met zo’n stang gaat het natuurlijk niks worden. Dan lig ik straks met boodschappen en al op de grond, omdat ik met mijn voet achter de stang ben blijven hangen bij een poging om af te stappen. Helaas. Daar gaat mijn droomfiets voor een mooi tweedehands –maar nooit gebruikt- prijsje.