We missen hem…

Sinds het begin van afgelopen weekend zijn wij behoorlijk van slag. We slapen slecht, denken dingen te horen die er niet zijn en kunnen eigenlijk nog maar aan één ding denken: ons lieve kater O’Malley is vermist.

Vrijdagavond 2 augustus was O’Malley tussen 9 en 10 uur nog gewoon bij ons in de tuin, maar daarna hebben we hem niet meer gezien. En dat is vreemd, want hij is degene van de twee die altijd als eerste thuis is als we rammelen met het doosje met snoepjes en blijft altijd in de buurt hangen. We maken ons dus echt een beetje zorgen. Eerst hadden we nog een beetje een hoopje dat hij in de schuur bij de paardenbak zat opgesloten (zoals zijn broer Charlie al drie keer is overkomen), maar helaas bleek dit niet het geval. Zaterdagmiddag was ‘het paardenmeisje’ namelijk weer aanwezig en nog steeds geen O’Malley.

Wat er gebeurt kan zijn, is een raadsel. Is hij ergens van geschrokken of opgejaagd en misschien een kant op gerend waar hij de weg niet weet? Of is hij gewond en is hij weggekropen in de struiken? Of misschien is hij uit nieuwsgierigheid een openstaand schuurtje/garage/o.i.d. in gegaan en zit hij nu opgesloten. Het is allemaal mogelijk. We hebben al meerdere rondjes gelopen om hem te zoeken: overdag, ‘s avonds en zelfs ‘s nachts. Zonder resultaat helaas. In de straten rondom die van ons heb ik flyers door de bus gedaan met de vraag of mensen willen uitkijken naar onze kat en of ze misschien ook een keer extra in hun schuur e.d. willen kijken. Daar zijn al een paar reacties op gekomen, maar helaas nog zonder resultaat.

Inmiddels zijn we vier dagen verder en morgen gaan we in posters ophangen in het dorp en in de supermarkten. Verder probeer ik er niet te veel aan te denken, ook al is dat niet altijd even makkelijk. Hij is gechipt, dus dierenasiel, dierenarts en dierenambulance weten ons te vinden. Ook op Amivedi is hij aangemeld. Voor nu is het dus afwachten.