Brokkenpiloot Charlie

Op donderdag, iets tegen zes uur ‘s avonds, kom ik thuis van mijn werk. Bij binnenkomst word ik begroet door O’Malley, maar Charlie blijkt niet binnen te zijn. Omdat het regent en flink waait, denk ik dat het niet lang zal duren voordat hij wel binnen is en ik begin met het avondeten.

Tijdens het avondeten is Charlie nog steeds niet binnen. Dat is vreemd? Charlie is gek op ons prakkie van aardappelen en groente en staat altijd vanaf een afstandje te kwijlen terwijl wij aan het eten zijn. Hij is er eigenlijk altijd bij tijdens het avondeten.

Later die avond en Charlie is nog steeds niet thuis. Ik wil me eigenlijk geen zorgen maken. Charlie is wel vaker een avondje van huis geweest en logeert dan waarschijnlijk in de paardenstal iets verder op. Maar toch, dat is best alweer een tijd geleden en meestal doet hij dat niet als het zulk slecht weer is. Het is inmiddels best door aan het regenen en het waait ook nog steeds flink.

Gedurende avond roep ik een paar keer bij de voor- en achterdeur en rammel ik met hun doosje kattensnoepjes. Maar Charlie komt niet naar huis. “Toch uit logeren waarschijnlijk”, denk ik bij mezelf. Ik zet het kattenluikje op éénrichtingsverkeer zodat hij er wel in kan, maar niet meer uit en ik ga naar bed.

‘s Ochtends gaat Kevin naar beneden en dan krijgen de katten wat te eten. Niet veel later hoor ik “Wendy, kom eens! Charlie is binnen, maar hij is gewond!” en ik ren de trap af naar beneden. En inderdaad: de zijkant van Charlie zijn kop en zijn oor zitten onder het bloed. Met nat doekje en wat water poets ik het bloed weg om te kijken waar het vandaan komt. Geen wondje te zien, het lijkt uit zijn oor te komen. En ook bij zijn neus zie ik restjes opgedroogd bloed. Dit ziet er niet best uit…

We zetten hem even op de grond om te kijken wat er nog meer mis is. Hij loopt gewoon, reageert als we roepen en ook eet hij zijn kattensnoepjes zonder problemen op. Hij komt alleen een beetje suf over. Wat nu? Een uurtje wachten tot openingstijd van de dierenarts of nu alvast bellen? Toch maar gebeld en ik kon gelijk langskomen. Snel kleren aan, Charlie in het reismandje en in de auto.

De dierenarts voelt aan zijn lijf, bekijkt zijn voeten en nageltjes, zijn bek, luistert naar hart en ademhaling en bekijkt de binnenkant van zijn oor. Alles lijkt verder in orde te zijn en dat Charlie gewoon loopt en wilt eten is een goed teken. Ze besluit hem ter observatie even daar te houden, maar ze verwacht dat het wel goed gaat komen. Om drie uur ‘s middags zal ze me bellen, tenzij het opeens slechter gaat.

Zonder Charlie rijd ik weer terug naar huis. Ik bel Kevin om hem in te lichten en stuur ook mijn ouders en zusje een berichtje met het verhaal. Thuis begin ik met het maken van een sopje en poets ik de bloedspetters op het wandmeubel, de trap en de muur weg. Gelijk maar stofzuigen en dweilen, want op de grond vind ik hier en daar ook een druppel. Het wachten tot drie uur duurt lang, maar ik probeer mezelf bezig te houden met huishoudelijke klusjes.De dag sluipt voort en de telefoon blijft stil. Dat is een goed teken, want dan gaat het in ieder geval niet slechter.

Om half vier heb ik echter nog steeds geen telefoontje gehad en dus besluit ik zelf even te bellen. Zoals ik al had verwacht, waren de afspraken bij de dierenarts uitgelopen en daarom hadden ze nog niet gebeld. Ik kreeg te horen dat alles goed ging en dat zijn trommelvlies is gescheurd. Een harde klap op zijn hoofd is de waarschijnlijke oorzaak. Waarschijnlijk een aanrijding, maar dat zullen we nooit zeker weten. Ik mocht hem komen ophalen en dus stapte ik gelijk in de auto. Hij heeft medicijnen meegekregen tegen de pijn en een antibioticakuur tegen eventuele ontstekingen. Voorlopig moet hij binnen blijven en dat trommelvlies zal vanzelf moeten herstellen.

In de auto onderweg naar huis mauwde Charlie zachtjes tegen me en stond hij te trappelen op het kleedje in zijn reismandje. Toen ik terug praatte, begon hij hard te spinnen. Gelukkig, het komt allemaal gewoon weer goed met onze kleine brokkenpiloot.