“Mag ik een zakje rijst?”

We zitten midden op de Egeïsche Zee wanneer ik in het zijvakje van mijn schoudertas voel. “Huh, wat is dat?” en terwijl ik zeg, haal ik een nat strookje papier tevoorschijn. Het blijkt een teststrip te zijn van het parfumwinkeltje op Schiphol. Maar hoe komt die in hemelsnaam nat? Ik voel in mijn tas. Kevins t-shirt is ook voor een deel nat. Wat verder voelen en ik vind een half geplet flesje water waar de dop scheef op zit. Voor dat ik kan bedenken hoe dit is gebeurd, schiet er opeens door mijn gedachte: “Mijn mobiel!”

Terwijl ik nog in het water lag te dobberen en Kevin net weer aan boord geklauterd was om foto’s van mij in het water te maken, gaat één van de dames pontificaal op onze spullen zitten. Half op een tas, half op onze onderwater fotocamera. Gewoon niet kijken en je derriere maar ergens neerploffen waar het jouw het beste uit komt. Kevin staat er bij en waarschuwt de vrouw. Die verschuift vervolgens maar een halve centimeter en Kevin moet alsnog de camera onder haar billen vandaan trekken. Een diepe zucht van zijn kant, hij schut zijn hoofde eens en richt dan toch de aandacht weer op het maken van foto’s.

Ik ben alweer een tijdje aan boord en we zijn weer aan het varen, als ik de ontdekking in mijn tas doe. Blijkbaar heeft mevrouw met haar ongelukkig gekozen zitplaats de dop van het flesje er half af laten knallen. Als ik mijn mobiele telefoon tevoorschijn haal, zie ik een melding in beeld verschijnen dat hij opnieuw gaat opstarten. Oké? Ik laat mijn telefoon zijn ding doen en het lijkt mee te vallen. Maar dan blijkt dat de aan en uit knop niets meer doet en zie ik vocht achter de lensopeningen van de front camera en ook bij één van de twee camera’s aan de achterkant. Je kan je misschien voorstellen dat ik even inwendig gevloekt heb. Maar niet te lang aan denken, schuif het aan de kant: ik wil blijven genieten van ons boottripje. Als we terug zijn op het resort kijken we wel verder.

Aangekomen op het resort zien we onze host zitten en nadat we onze spullen op de kamer zijn gaan brengen, gaat Kevin bij hem langs: even iets bespreken over de excursie en vervolgens vragen of hij misschien een zakje rijst kan regelen. We hebben al zo vaak gehoord dat rijst wonderen kan verrichten in zulke situaties, dus het is het proberen waard. Onze host geeft aan dat we het maar even in het restaurant moeten vragen en mocht de rijst-truc niet werken, wilde hij wel een briefje schrijven voor onze reisverzekering.

Als Kevin aan één van de koks in het restaurant vraag naar een zakje rijst, begrijpt deze meteen wat het probleem is: “Er is iets nat geworden zeker?” Hij gaat de keuken in en komt terug met een in vershoudfolie gewikkeld bundeltje rijst. “Laat het maar niet zien dat je dit hebt gekregen, anders krijg ik gezeur”, zegt hij terwijl hij het geeft en Kevin stopt het weg en gaat terug naar de kamer. Daar aangekomen stoppen we de rijst in zo’n afsluitbaar plastic zakje voor vloeistoffen in de handbagage en proppen we mijn telefoon er in. Op hoop van zeggen.

Later die avond, als we terug komen van weer een leuke voorstelling van het animatieteam, blijkt er al verandering te zijn in de status van mijn telefoon. De aan en uit knop doet nu namelijk wel iets. Mijn telefoon gaat namelijk continu aan en uit. Inclusief elke keer weer het fijne opstartmuziekje. Heel fijn, precies nu we willen gaan slapen. We rommelen wat aan de telefoon en het lijkt er op dat hij besluit stil te blijven, maar voor de zekerheid stoppen we hem ergens in een kast. We hadden er beide geen zin in op midden in de nacht steeds wakker te worden van dat opstartmelodietje.

De volgende ochtend is de telefoon nog steeds stil. We besluiten hem maar lekker even in het zakje met rijst te laten zitten en ‘s avonds weer te kijken hoe het er mee staat. Voor de zekerheid stuur ik mijn ouders een berichtje dat ik die dag bereikbaar ben via Kevins mobiel. Na weer een heerlijke dag, bekijk ik ‘s avonds mijn mobiel. Het vocht bij de camera’s is niet meer te zien en de aan en uit knop doet wat hij moet doen. Alles lijkt weer in orde te zijn. Voor de zekerheid stoppen we de telefoon toch nog even voor een nachtje in de rijst. Geen problemen meer en weer een gelukje bij een ongeluk.