Al een lange tijd geleden had mijn tandarts mij er al voor gewaarschuwd: de verstandskiezen in mijn bovenkaak zouden er een keer uit moeten. Ze merkte dat ik er met tandenpoetsen niet goed bij kon er dat ik ze dus niet goed schoon kon houden. Dat zou natuurlijk een keer een probleem worden. En dat gebeurde begin dit jaar.
Na een gezellige lunchdate met vriendinnetje Sylvia, had ik het idee dat ik iets scherps voelde bij één van mijn verstandskiezen. Ik dacht in eerste instantie dat het misschien een stukje stokbrood was dat klem zat tussen mijn kiezen, maar het ging maar niet weg. Toevallig had ik de week daarop een afspraak bij de tandarts en daar bleek mijn verstandskies stuk te zijn door een gaatje wat was ontstaan. Ook in mijn andere verstandskies in mijn bovenkaak zat een gaatje en dus kreeg ik een verwijsbrief om die twee verstandskiezen te laten verwijderen. Ik kreeg een lijstje met adressen waar ik terecht kon.
Ik koos ervoor om naar het ziekenhuis in Gorinchem te gaan. Ik vond het ziekenhuis een fijner idee dan een kliniek. Vraag me niet precies waarom. Misschien omdat mijn zusje een nare ervaring heeft gehad toen ze bij zo’n kliniek is geweest voor haar verstandskiezen? Misschien omdat Kevin in verband met zijn “speciale gebit” zoveel in het ziekenhuis bij de kaakchirurg is geweest? (Meer weten? Lees dan even hier en hier) Ik moest alleen wel wachten tot eind maart, wat op dat moment neer kwam op twee maanden. Maar goed, ik had er nog geen last van, de tandarts had ook niet gezegd dat er haast bij was en dus maakte ik de afspraak voor 30 maart.
Afgelopen week was het dus zover en ik had er toch wel een beetje de zenuwen van. Dat hele verwijderen van die kiezen, daar had ik niet zo’n probleem mee. Maar ik was toch wel een beetje bang voor de pijn die er na zou komen en alhoewel ik niet bang ben voor naalden (ik ben immers plasmadonor), die verdovingsnaalden voor in je mond vind ik toch wel een beetje eng.
Een uur van te voren mocht ik alvast twee paracetamol innemen. Ik moest me iets eerder melden in het ziekenhuis, omdat ik daar nog ingeschreven moest worden. Daarna was het wachten tot ik werd gehaald. Dat duurde niet lang en daarna ging alles ook mega snel. In kamer nummer 1 werd er een röntgenfoto gemaakt. Daarna ging ik gelijk door naar kamer 2 waar de kaakchirurg op mij wachtte. Hij vroeg of ik last had van mijn verstandskiezen en ik gaf aan dat het sinds twee weken wat gevoelig was met koud/zoet eten of drinken. Hij vertelde me dat hij ze er gelijk allebei uit ging halen, waar ik toch nogal verrast over was. Ik had begrepen dat ze eigenlijk nooit links en rechts tegelijk doen. Maar goed, dan was ik er wel nu meteen vanaf in plaats van dat ik later nog eens terug moest komen. Ik moest van hem in de stoel gaan liggen en voor dat ik het door had zat de eerste naald voor de verdoving er al in. Ik dacht dat hij eerst nog ging kijken en had die naalden niet zien aankomen. Ook misschien maar beter, want dat was één van de dingen waar ik natuurlijk tegenop zag. Daarna gelijk door naar kamer 3 en daar werden mijn kiezen er uit gehaald. Nog geen twintig minuten later stond ik weer naast Kevin in de wachtruimte. Met een koelkompres, gaasjes tussen mijn kiezen/kaken, informatie over wat te verwachten na de ingreep en een recept voor pijnstillers en mondspoeling.
Toen Kevin en ik naar buiten liepen, zei Kevin: “volgens mij staat het huilen je nader dan het lachen…” De tranen stonden inderdaad in mijn ogen. Dat was nog van de verdovingsnaalden. Mijn handen trilden: het was allemaal zo snel gegaan en de spanning kwam er allemaal een beetje uit toen ik het ziekenhuis uit liep. Maar het was me wel allemaal meegevallen. Nu alleen nog afwachten wat er zou gebeuren als de verdoving uitgewerkt was.
Een paar uurtjes nadat we weer thuis waren, ben ik even een uurtje of anderhalf gaan slapen. Dat had ik even nodig. Toen ik merkte dat de verdoving echt begon uit te werken, nam ik voor de zekerheid toch de pijnstillers die ik voorgeschreven had. Pijn had ik niet, alleen een soort spierpijn gevoel. Mijn kaken voelden een beetje stijf. ‘s Avonds voelde het nog steeds niet anders en dat was positief. Ik heb geslapen zonder pijnstillers en de volgende dag ben ik gewoon gaan werken. Met eten heb ik nog tot vrijdagavond voorzichtig gedaan. Geen harde dingen, maar lekker yoghurt, kwark, volkoren graanontbijt en dat soort dingen. ‘s Avonds at ik een patatje met saté en dat ging prima. Op de sla na, want die ging lekker in de gaten zitten waar ooit mijn verstandskiezen zaten, hahaha.
Het is me dus alles meegevallen. Wat ik van de meeste mensen heb begrepen, hebben ze er toch vaak wel minstens een dagje last van. En het feit dat ik eigenlijk helemaal geen pijn heb gehad, is dus eigenlijk wel een beetje wonderbaarlijk. Maar ik ben er blij om.
5 Reacties
Fijn dat het mee is gevallen! Bij mij moesten ze er alle vier uit. Twee om twee. Ze waren nog niet door, dus er moest echt gesneden worden. Dat ging ook allemaal zo snel. Ik was gewoon op mijn fiets naar het ziekenhuis gegaan, alleen, in de veronderstelling dat er eerst alleen gekeken zou worden, haha. Ik weet nog dat het heel erg mooi weer was en ik per se naar het zwembad wilde die middag. Gewoon gedaan. Wel veel pijn gehad op zich, maar het was prima te doen.
Zo simpel is dan geluk heeft onlangs geplaatst..Online daten. Vind ik de ware liefde?
Bikkel!
Ik reageer altijd overdreven op verdoving. Nooit is die snel uitgewerkt (ook al beweert tandarts van wel); binnenkort moet ik mijn tand laten ontzenuwen, je verhaal geeft me wel moed! 🙂
Nicky heeft onlangs geplaatst..Ons droomhuis: afwerking #1
Blegh, lijkt me ook geen pretje. Maar hopelijk valt het voor jou net zo hard mee als voor mij.
Eigenlijk moet ik de linkerkant nog eens doen (ze deden het inderdaad niet beide kanten) Die verdovingsspuiten heb ik ontzettend veel last van gehad en ben zelfs van de spanning toen ik onder de douche stond bijna nokkie gegaan… Mocht ik echt een de linkerkant moeten doen, ga ik echt onder algehele narcose. Die verdovingen ga ik echt niet meer doen… Fijn dat het is meegevallen voor je! Mij viel het juist ontzettend tegen.