Personal

Tranen om dierenleed

Bovenstaande video kwam ik tegen op Facebook. Het is één van de vele filmpjes over dierenmishandeling die je online kan vinden. En werkelijk waar: mijn hart breekt als ik dit soort filmpjes zie. Zo ook weer bij deze. Het filmpje was nog geen halve minuut bezig en de tranen stonden in mijn ogen. Een paar seconden later rollen die tranen over mijn wangen. Ik snap het gewoon niet en eigenlijk wil ik het ook niet snappen. Hoe kan een mens zo’n beestje nou zoiets aan doen? Zelfs al houd je niet van dieren.

Ik ben opgegroeid met huisdieren om me heen. Toen ik geboren werd, hadden mijn ouders twee poezen en deze heb ik een groot deel van mijn leven om me heen gehad. Ik kan me nog goed herinneren hoe het voelde toen ik als jong meisje afscheid moest nemen van één van de twee: ik wilde er eerst niet bij zijn toen ze haar laatste spuitje kreeg, zat huilend in de wachtkamer bij de dierenarts om vervolgens toch naar de behandelkamer te rennen en binnen te komen toen ze net haar laatste adem had uitgeblazen. Ik voelde me vreselijk.

Ook wanneer huisdieren ziek zijn of als ze langer van huis zijn dan dat ik van ze gewend zijn, voel ik me rot. Ik ben ongerust, maak me zorgen, hoop dat het allemaal goed komt. Het doet me echt wat en nooit zal de gedachten in mijn hoofd komen: “Ach, het is maar een dier…”

Daarom des te meer kan ik niet begrijpen waarom je een dier iets vreselijks aan kan doen. Het dumpen van kittens of pups op straat, in een bos of erger: in een container of het water. Het moedwillig pijn doen van een dier of verminken. Vanaf het moment dat het vuurwerk voor oud en nieuw weer in de winkels ligt, houden wij onze katten binnen. De verhalen van baldadige jeugd die voor de lol (!?) een rotje aan een kat zijn staart binden en dan afsteken… Het geeft me de rillingen. Wat ik ook niet snap, is dat mensen doorrijden nadat ze een kat hebben aangereden en het beestje aan z’n lot overlaten. Dat zou ik nou echt niet kunnen. Ik zou het al niet kunnen bij een eend of een wild konijn. En je hoeft er toch ook niet voor weg te vluchten? Het is toch zeker niet dat je het expres hebt gedaan?

Als ik ooit een beest in nood zou tegenkomen, zou ik er denk ik alles aan doen om het te helpen. Minstens even naar de dierenambulance bellen, maar als het kan meer. Als ik ooit om wat voor reden een fulltime ‘huisvrouw’ zou worden, dan is er best kans dat ik mezelf opgeef als pleeggezin voor bijvoorbeeld jonge katten en honden. Ik weet dat je dan uiteindelijk weer afscheid moet nemen van zo’n beestje, maar als het daardoor wel de kans op een ‘gouden mandje’ krijgt, dan doe ik dat met plezier.

Vorige artikel Volgende artikel

Dit vind je misschien ook wel leuk

1 Reactie

  • Reageer Marushi 26 mei 2016 op 19:06

    Heel mooi geschreven! Ik vind dit ook echt een van de ergste dingen die er bestaat! Ik wil zulke filmpjes gewoon niet zien want de tranen staan gelijk in mijn ogen en die beelden blijven me ook achtervolgen 🙁 Later in de toekomst zou ik me ook wel op willen geven als pleeggezin -x-
    Marushi heeft onlangs geplaatst..MAC | Eyeshadow Temperature Rising

  • Laat een reactie achter

    CommentLuv badge