Op ziekenbezoek bij ons poezenkind

“Het zijn voor jou net je kinderen hè?”, zei mijn baas tegen mij toen ik vertelde dat Kevin misschien wel naar het werk zou bellen aangezien één van onze katten was opgenomen in het Diergeneeskundig Verwijscentrum in Dordrecht. Ja, voor sommige mensen klinkt het misschien echt heel raar, maar voor ons zijn het op dit moment inderdaad onze kindjes.

Dinsdagavond tegen middernacht begint O’Malley te braken. Ik lig al op bed en word half wakker van het geluid. Kevin is echt nog op en hij houdt zich er mee bezig. Dat een kat moet braken is op zich niet iets schokkends: het is hun manier om bijvoorbeeld van haarballen af te komen. Maar het blijft niet bij één keer braken, want ik word nog zeker twee keer wakker van braakgeluiden voordat ik echt vast in slaap val.

De volgende ochtend zie ik beneden op meerdere plekken braaksel liggen. Althans, doordat hij al zo vaal gebraakt had, waren het niet meer dan plasjes vocht. Ik moet naar mijn werk en heb toch wel een beetje haast, dus ik ruim de plasjes op en kijk of O’Malley wel wat wilt eten. Ik pak wat kattensnoepjes uit de kast en deze gaan zonder probleem naar binnen. Ik verwacht eigenlijk nog niks ernstigs: misschien wel gewoon een nachtje niet helemaal lekker. Dat hebben we zelf ook wel eens.

Aan het einde van de middag kom ik thuis en zie ik weer op meerdere plekken opgebraakt vocht liggen. Aangezien het alleen vocht is en zijn voerbakje ook nog redelijk vol zit, concludeer ik dat hij die dag waarschijnlijk niet of nauwelijks heeft gegeten. O’Malley had ik nog niet gezien en dat was ook raar, want eigenlijk komen ze altijd gelijk naar ons toe als we thuis komen. Of ze nou binnen of buiten zijn. Ik rammelde wat met de kattensnoepjes, maar geen reactie. Dan moest hij bijna wel wat verder van huis zijn en de snoepjes dus niet horen. Toen ik boven kwam, bleek hij echter gewoon op bed te liggen. Nu ging ik me toch echt een beetje zorgen maken: dat hij binnen is, niet naar beneden komt als ik thuis kom en ook niet reageert op het geluid van de kattensnoepjes, dat is helemaal niet zoals hij normaal is.

Ik nam hem mee naar beneden en zette hem bij zijn eten en drinken. Hij snuffelde wat en liep weer weg. Snoepjes? Ook daar had hij geen trek in. Zelf het nat voer en de vis uit de diepvries waar hij normaal een moord voor doet, wilde hij niet eten. Hij snuffelde er wat aan, maar draaide zich vervolgens om. Ondertussen braakte hij nog steeds af en toe vocht. De dierenarts was op dat moment al dicht en de volgende dag zou hij ook dicht zijn in verband met Hemelvaart/Bevrijdingsdag. Ik besloot zijn temperatuur te meten en aan de hand daarvan te bepalen of ik het nog een nachtje zou aankijken. Bij hoge koorts zou ik gelijk de spoedlijn bellen. Zijn temperatuur was echter normaal, hij had nog geen uitdrogingsverschijnselen en daarom besloot ik nog één nachtje te wachten.

De volgende ochtend was er echter nog geen verbetering en O’Malley kwam steeds suffer over. Toch maar bellen en advies vragen. Ik legde de situatie uit en ze wilden toch wel graag dat ik even met hem langs zou komen. Ze wees me netjes op het feit dat het spoedtarief voor een consult natuurlijk wel een stuk hoger lag dan normaal, maar dat nam ik voor lief. Nog een keer 24 uur wachten vond ik gewoon te veel risico, zeker omdat hij niks wilde drinken. Het reismandje werd gepakt en ik stapte met hem in de auto om richting Dordrecht te gaan.

In het Diergeneeskundig Verwijscentrum werd hij onderzocht. Ze voelde en zag in eerste instantie niks wat het braken en gebrek aan eetlust kon verklaren, maar zag aan zijn gedrag wel heel duidelijk dat het niet goed ging. Zoals de dierenarts zelf zei: “Als een kat hier is, horen ze of bang/boos te zijn of nieuwsgierig.” O’Malley deed daar in tegen net alsof er niks aan de hand was en ging op de behandeltafel liggen alsof hij thuis was. Daaraan zag ik gewoon dat hij heel suf was. Op een gegeven moment kroop hij helemaal tegen me aan alsof hij wist wat de dierenarts ging zeggen. Ze wilde hem namelijk graag opnemen en verder onderzoeken. Zijn bloed zou onderzocht worden en hij kon dan aan het infuus om in ieder geval wat vocht binnen te krijgen. Ik mocht mee lopen om te zien waar hij zou blijven en vervolgens ging ik zonder kat weer naar huis.

Aan het einde van de middag kreeg ik weer een telefoontje. Ze hadden in zijn bloed niks geks kunnen vinden en gingen hem daarom medicijnen tegen de misselijkheid geven. Als je misselijk bent, heb je geen zin in eten, maar van niet eten kan je juist ook weer misselijk worden. Een vicieuze cirkel die door de medicijnen wilden doorbreken. Dat betekende echter wel dat hij die nacht daar zou blijven. Dat voelde wel heel vreemd, want onze katten zijn altijd thuis ‘s nachts. Maar het was voor het beste.

De volgende dag moest ik weer gaan werken en ik ben dan gewoon niet zo goed te bereiken. Kevin wel en daarom had hij die dag de contacten met de dierenarts. Aan het einde van de dag kreeg ik een update: het ging nog steeds niet echt beter en daarom hebben ze, na toestemming van Kevin, ook een echo gedaan. Hierop zagen ze een soort schaduwplek in zijn maag, maar ze konden niet zeggen of het wat was en zo ja, wat. In overleg met Kevin besloten ze het nog één nacht aan te kijken en de medicatie tegen de misselijk te verhogen. Als er geen verbetering in zou zitten, zou de volgende stap zijn dat ze in zijn maag gingen kijken.

Die avond zijn weg even bij O’Malley langs geweest om even lekker met hem te kroelen. En dat vond hij zo te merken erg fijn. Zodra hij besefte dat wij het waren, kwam hij heerlijk bij mij op schoot liggen en begonnen lekker tegen me aan te trappelen en te spinnen. We kregen te horen dat O’Malley toevallig een beetje gegeten had en dus hoopten wij op goed nieuws de volgende ochtend.

En dat kregen we! Zaterdagochtend rond half 12 werden we gebeld en O’Malley had die avond en nacht weer wat gegeten. Ze vonden hem genoeg opgeknapt dat hij thuis verder mocht aansterken. We waren precies klaar met de boodschappen en dus vertrokken we meteen die kant op om hem op te halen. We kregen nog wat medicijnen tegen de misselijkheid mee om in ieder geval goed het weekend door te komen. Thuis aangekomen begon O’Malley lekker te eten en hij wilde zelfs gelijk weer naar buiten. Dat vonden wij zelf een wat minder goed idee en dus bleef hij in het weekend gewoon even lekker binnen. O’Malley was in ieder geval weer helemaal zichzelf. Op wat kale plekken op zijn lijf na dan. Zijn keel, buik en voorpootjes zijn gedeeltelijk kaal in verband met de onderzoeken en het infuus.

En nu ik dit schrijf is het maandag en ligt O’Malley lekker bij mij in de tuin. Hij is weer helemaal de oude en hopelijk blijft dit zo. En die schaduwplek op de echo? Dat is dan hopelijk gewoon niets geweest.