Zwangerschap

Mijn zwangerschap – Week 36 & 37

Zwanger zijn is een bijzonder iets en geen zwangerschap is hetzelfde. Ikzelf vind het altijd heel erg leuk om te lezen hoe andere hun zwangerschap beleven. Daarom besloot ik om jullie ook updates te geven van mijn zwangerschap. Ik begon met updates van meerdere weken tegelijk, maar inmiddels ben ik in een stadium van de zwangerschap dat de kleine meid elk moment geboren kan worden. Dus heb ik besloten om nu vaker een update te plaatsen.

Week 36

We begonnen de week met weer een bezoekje aan de verloskundige. Mijn bloeddruk is nog steeds in orde en die kleine meid doet het ook prima. Zodra de verloskundige begint met voelen, laat ze gelijk weten dat ze er is. De verloskundige denkt dat ze een dame wordt van 7 pond. En volgens mij is dan wel redelijk gemiddeld. Maar goed, het is toch afwachten denk ik. Hoor en lees vaak zat dat ze er uiteindelijk toch naast zaten. Lijkt me ook moeilijk schatten op alleen gevoel. Dat zei de verloskundige ook hoor, dus we zien het vanzelf.

Ook besprak ik even met de verloskundige wat de kraamzorg had aangegeven over onze trap en de kant van het bed waar ik lig. Ik hoefde me er allemaal geen druk over te maken. Dat deed ik ook eigenlijk niet, maar goed… ik wilde het wel aangegeven hebben. Liever nu dan op het moment dat je aan het bevallen bent, toch?

Verder kregen we papieren mee over de hielprik. Ook daarbij schijn je tegenwoordig voor bepaalde dingen wel of niet te kunnen kiezen. Het gaat dan over het testen op dragerschap van sikkelcelziekte. Ik zou op dit moment niet weten waarom je dat niet zou willen laten testen, maar misschien dat één van jullie daar nog iets anders over te zeggen heeft?

De bedverhogers zijn deze week ook onder het bed gegaan. Ik had heel veel verhalen van vrouwen gelezen dat ze dat echt vreselijk vinden, maar ik vind het eigenlijk helemaal geen probleem. Ik vind het zelfs wel fijn, want ik kan nu eindelijk eens fatsoenlijk onder het bed stofzuigen. Hahaha! Je snapt wel wat ik natuurlijk gelijk gedaan hebt.

De gipsbuik is af en werd door ons opgehaald. Maar daar hebben jullie al meer over kunnen lezen.

Week 37

Vanaf deze week mag ik thuis bevallen. Gek hoor, dat het nu allemaal zo dichtbij is. Het voelt helemaal nog niet zo. Maar goed, het zou natuurlijk ook zomaar nog 4/5 weken kunnen gaan duren, dus eigenlijk is dat ook helemaal niet gek.

Deze week moesten we toch echt eens een knoop door gaan hakken wat betreft de naam en het geboortekaartje. Nee, dat was tot nu toe nog steeds niet gebeurt. Toch wel handig om iets besloten te hebben nu ze eigenlijk ieder moment zou kunnen komen. Ik had al wel een lijstje met meisjesnamen die ik leuk vond, maar Kevin vond dat toch een stuk lastiger en daarom duurde dat wat langer. Maar uiteindelijk was daar dan toch een lijstje en konden we ze met elkaar doornemen en we zijn er uit. Denk ik… Hahaha. Nee, dit moet het gewoon worden/zijn. Het voelt/klinkt voor ons beide goed. Voor de zekerheid hebben we ook een jongensnaam gekozen. Ja, stel je voor dat ze zeggen: “Gefeliciteerd! Het is een jongentje!!” Zit je daar, zonder nagedacht te hebben over een jongensnaam terwijl je die wel drie dagen later moet opgeven bij de gemeente.

Ook de keuze voor een geboortekaartje is gemaakt. Ik had al heel snel een bepaalde stijl die ik leuk vond en uiteindelijk had ik er een stuk of vijf die mijn voorkeur hadden. Samen met Kevin is er uit die selectie een keuze gemaakt. Deze hebben we nog een klein beetje aangepast en toen was het tijd voor een proefdruk. En wat was dat een leuk pakketje om uit te pakken. Daar later meer over, want ik wil er natuurlijk nog niks over verklappen.

Bewaren

Vorige artikel Volgende artikel

Dit vind je misschien ook wel leuk

2 Reacties

  • Reageer Zo simpel is dan geluk 23 februari 2017 op 16:14

    Spannend hoor!
    Zo simpel is dan geluk heeft onlangs geplaatst..Zo simpel is dan geluk #37

  • Reageer Sheila 23 februari 2017 op 17:32

    Fijn dat jullie uit de naam zijn! Mijn vliezen braken namelijk al met precies 37 weken. Ik had net die dag het kraampakket ontvangen. Gelukkig hadden we wel al een naam en een geboortekaartje uitgekozen. Ook slim om toch maar een jongensnaam te bedenken. Het overkwam namelijk een vriend van ons. Verteld werd met de 20 weken dat het een jongetje zou zijn. Toen het kindje werd geboren, was het eerste wat die vriend zei: “Waar is zijn piemeltje?!” Bleek het een meisje te zijn en ze hadden geen naam. In alle drukte gaven ze een naam op, maar ze bedachten zich na de aangifte. Dat was nog een heel gedoe om het te wijzigen.
    Sheila heeft onlangs geplaatst..13 tips om licht gewicht te reizen

  • Laat een antwoord achter aan Zo simpel is dan geluk Annuleer reactie

    CommentLuv badge