Baby, Personal, Zwangerschap

Mijn bevallingsverhaal

Tijdens mijn zwangerschap heb ik veel bevallingsverhalen voorbij zien komen. Verhalen over bevallingen die voorspoedig verliepen, maar ook verhalen over bevallingen die wat minder fijn waren verlopen. Ik vond het fijn om zo veel mogelijk verschillende verhalen te zien/horen. Ik werd er niet bang door of zenuwachtig, maar ik wist wel wat er zoal kan gebeuren. En nuchter als ik ben, had ik zoiets van: ik laat het allemaal gewoon op me af komen. Ik vertrouwde er op dat ikzelf en mijn verloskundigen er wel doorheen zouden komen en ik had besloten thuis te gaan bevallen. En als het dan toch nodig zou zijn, dan was het ziekenhuis niet ver weg. En het was maar goed dat ik er zo in stond, want mijn thuisbevalling is uiteindelijk toch een ziekenhuisbevalling geworden.

Bloedprop?

Op 12 maart, rond het middaguur, zag ik bij het naar de wc gaan wat rozige afscheiding en een klein beetje “harder” slijm met bloedsporen. Ja, misschien wat te veel informatie, maar het hoort en nou eenmaal bij. Ik vroeg me af wat dit zou zijn. Dit leek niet op het plaatje van de bloedprop die we tijdens de voorlichtingsavond van de verloskundige hadden gezien, maar misschien was dat het toch? Of misschien wel een deel daar van? Tijdens de daar op volgende wc-bezoekjes geen ‘afwijkende’ dingen ontdekt, dus liet ik het verder voor wat het was.

Oefenweeën?

Maandag 13 maart werd ik wakker van Kevins wekkers. Ik voelde toen dat ik af en toe wat krampen had. Ze kwamen op, hielden even aan en gingen dan weer weg. Ik pakte even één van de informatieboekjes van de verloskundige er bij om te kijken of ik wat wijzer kon worden. Zouden dit oefenweeën zijn?

Zo’n uurtje of drie later voelde ik de krampen nog steeds. Ik voelde ze regelmatiger en vaker, maar ze werden niet heftiger of iets dergelijks. Daarom kon ik me niet voorstellen dat dit ontsluitingsweeën zouden zijn. Weer een paar uurtjes later, voelde ik ze (bijna) niet meer, dus hield ik het er maar op dat het inderdaad oefenweeën waren en dat het dus nog geen teken was dat de bevalling snel zou plaats vinden.

Toch meer dan ‘oefenen’

Diezelfde dag kreeg ik ’s avonds weer last van die krampen. Het was rond een uur of half elf en ik besloot maar naar bed te gaan. Dat zou me wel gaan lukken als ze weer zo voelen als die ochtend. Maar mijn lichaam besloot me te verrassen. Dit keer werden ze toch steeds een beetje heftiger. Kevin was nog bezig achter zijn laptop en dus ging ik maar een beetje bij hem hangen. Ik wist niet meer zo goed wat ik er nou van moest denken. Was dit dan misschien toch meer dan dat ik eerst dacht?

Uiteindelijk ging Kevin ook naar bed en hij was zo in slaap. Voor mij was dat wel even anders, want ik kon uiteindelijk niet meer in slaap vallen. Ik pakte mijn telefoon er maar bij om deze ‘krampen’ maar eens te gaan timen. Misschien dat dat me wat wijsheid zou brengen.

Rond een uur of twee ’s nachts is liggen niet prettig meer. Dit moeten wel echte weeën zijn. Staand, leunend op het verhoogde bed, kan ik de weeën beste/fijnste opvangen. In de app op mijn telefoon zie ik dat mijn weeën best regelmatig komen. Een blik in het mapje van de verloskundige leert mij dat ik de verloskundige zelfs al zou kunnen bellen. Ik maak Kevin wakker om hem op de hoogte te brengen. Dat is best nog een klus zo midden in de nacht, want echt wakker worden wilt hij niet. Ook twijfelt hij of dit het wel echt is en of we wel moeten bellen. Hij wilde niet dat we voor niks de verloskundige lieten komen en alhoewel ik dat wel snap (zeker op dit tijdstip), vond ik toch echt dat er gebeld moest worden. De verloskundige bleek in het ziekenhuis bij een andere bevalling te zijn, maar daar kon ze ieder moment weg. Het zou dus wel iets langer duren, maar ze was onderweg.

Ongeveer drie kwartier later stond ze bij ons voor de deur. Ik vertel hoe het gaat en hoe het tot nu toe is verlopen. Als ze gaat kijken hoe het staat met de ontsluiting, blijk ik al op 3 á 4 centimeter te zitten. Ik was een beetje bang dat ze zou zeggen dat ik pas op een centimeter zou zitten, dus dit valt me absoluut niet tegen. We spreken met de verloskundige af dat ze rond 7 uur weer bij ons zal zijn.

Wisseling van de wacht

Om 7 uur staat de verloskundige weer op de stoep. Ik heb al die tijd nog steeds niet kunnen slapen. Maar ik moet ook eerlijk zeggen dat de uren voorbij lijken te vliegen en dat ik ook niet echt moe ben. Ondanks het niet slapen, gaat het dus eigenlijk wel. Oké, de weeën voelen niet fijn, maar ik weet ze goed op te vangen en weg te zuchten. Ik leef inmiddels een beetje in mijn eigen bubbel op de momenten dat ik een wee heb. De verloskundige kijkt nog een keer hoe de stand van zaken inmiddels is qua ontsluiting en ik blijk al op 7 centimeter te zitten. Dat vordert zich dus prima tot nu toe. De kraamzorg wordt gebeld en alle spullen voor de bevalling worden een beetje bij elkaar gezocht.

Om half 9 komt één van de andere verloskundige uit de praktijk. Zij zal het vanaf daar overnemen. Niet heel veel later komt ook de kraamzorg binnen die tijdens de bevalling de verloskundige zal assisteren. De kraamverzorgende probeert door mijn rug te masseren de pijn iets te verzachten. Het helpt wel een beetje. Ook ga ik onder een warme douche staan. De warmte helpt, maar ik kan natuurlijk ook niet continu in de douchecabine blijven staan.

Bij een volgende controle is mijn ontsluiting weer een beetje gevorderd en zit ik tegen de 8 centimeter. Om 10 uur worden mijn vliezen gebroken in de hoop dat dat de ontsluiting ook wat verder op weg helpt. Helaas wordt het langzamerhand steeds duidelijker dat het laatste stukje ontsluiting niet echt wilt. Het blijkt dat onze kleine meid met haar gezicht de verkeerde kant op ligt: ze is een sterrenkijker. Dat is waarschijnlijk de reden dat de ontsluiting niet echt meer wilt vorderen. De verloskundige adviseert me om op mijn zij en op handen en knieën de weeën op te vangen. In deze houdingen zou de kleine wellicht nog wel goed draaien. Voor mij was het echt niet prettig om me in deze houdingen te bevinden, maar ik hield vol en deed het wel. Ook heb ik een katheter gehad om er zeker van te zijn dat mijn blaas leeg was.

Naar het ziekenhuis

Helaas hielp het allemaal niet echt. De ontsluiting bleef hangen op 8/9 centimeter. Om 14 uur gaf de verloskundige voorzichtig het advies om toch maar naar het ziekenhuis te gaan. Het duurde te lang en ik raakte alleen maar verder vermoeid. Ik was toen natuurlijk al zo’n 30 uur wakker. Ik stemde gelijk in. Ik had het geprobeerd, het ging niet en het was goed zo. De spullen werden bij elkaar geraapt en ik stapte bij de verloskundige in de auto. Kevin reed achter ons aan en de kraamverzorgende zou thuis alles opruimen en het huis afsluiten. Weeën opvangen in een auto en later in een rolstoel was ook absoluut geen pretje. Ik werd via de spoedeisende hulp naar de afdeling gereden, maar kreeg daar zelf eigenlijk maar weinig van mee. Met mijn ogen dicht en in mijn eigen wereldje, probeerde ik de weeën weg te puffen.

In het ziekenhuis werd ik aangesloten aan alle toeters en bellen. Ik kreeg een infuus met weeënopwekkers en die gingen al snel werken. Ik merkte dat de weeën pittiger werden. Langzaamaan kreeg ik ook de behoefte om te gaan persen en om ongeveer 4 uur mocht ik dit ook gaan doen. Na een uurtje persen werd er besloten de gynaecoloog er bij te halen, omdat ze op de monitor zagen dat de kleine het toch een beetje moeilijk kreeg. Ze zouden met behulp van de vacuümpomp gaan helpen om haar geboren te laten worden. Ik zal heel eerlijk zijn: dat laatste stukje was echt niet leuk! Het deed echt pijn en op dat moment kon ik ook echt wel huilen. Maar toen ze zeiden dat ze er echt bijna was, dat ze bij de volgende perswee geboren zou worden en ik haar hoofdje kon voelen, raapte ik mezelf bij elkaar en gaf nog één keer 300%.

Daar is ze eindelijk!

En toen, om kwart over 5, werd Demi geboren. Ik mocht haar zelf aanpakken en op mijn borst leggen. En alle clichés zijn waar: ik was op dat moment de pijn gelijk weer vergeten. Daar was ons kleine meisje, wat een wonderlijk iets. En ze deed het hartstikke goed. Ondanks dat ze op het laatste moment nog in het vruchtwater had gepoept, ze de navelstreng om haar nek had en ze het even moeilijk had. Ze hadden gezegd dat ze misschien wel gelijk weggebracht moest worden om onderzocht te worden, maar dat bleek gelukkig nergens voor nodig.

Kevin knipte haar navelstreng door en terwijl we genoten van haar, kwam na 4 minuten ook de nageboorte. Demi werd vervolgens gemeten, gewogen, enzovoorts. Ondertussen werd ik gehecht. Ik had een knip gehad, maar had daar helemaal niks van meegekregen. Ik kwam er pas achter toen ze zei dat ze me ging hechten.

We zijn één nachtje in het ziekenhuis gebleven. Omdat Demi met de vacuümpomp is geboren, moest ze nagekeken worden door de kinderarts. De kinderarts was echter niet meer aanwezig toen ze was geboren, dus moesten we wachten tot de volgende ochtend. Eigenlijk was dit ook wel even lekker, want nu waren we tenminste niet gelijk de eerste nacht alleen. Kevin mocht ook gewoon lekker blijven slapen. De volgende dag, na de nodige controles, mochten we begin van de middag weer naar huis.

Terugkijken op de bevalling

Na de bevalling heb ik regelmatig van de verloskundige de vraag gehad hoe ik terugkijk op de bevalling. Ja, het was pittig. Ja, het was jammer dat ik het niet thuis af kon maken. Maar ik sta er verder positief tegenover. Een bevalling is nou eenmaal geen pretje en het was gewoon nodig om naar het ziekenhuis te gaan. Dat was gewoon het beste voor mij en voor Demi en ik voel me daar verder ook helemaal niet rot over. En ondanks dat ik tijdens de bevalling, in het ziekenhuis, even het gevoel had dat ik ‘faalde’, kon ik die gedachte ook al snel van me af zetten. Vooral omdat alle mensen die betrokken waren bij de bevalling, maar bleven aangeven hoe goed ik het had gedaan. Zo vertelde de gynaecoloog dat hij Demi alleen heeft gedraaid met de vacuümpomp en dat hij niet heeft hoeven trekken. Dat had ik dus gewoon op eigen kracht gedaan. Dat het zo lang duurde, kwam puur door de ligging van Demi en niet omdat ik het niet goed deed. Eindconclusie: het is goed zo.

Bewaren

Bewaren

Vorige artikel Volgende artikel

Dit vind je misschien ook wel leuk

2 Reacties

  • Reageer Femke 12 april 2017 op 21:53

    Waw, ook een heftig bevallingsverhaal ! Wat knap van je dat je dat allemaal zo goed opgevangen hebt… Mijn grootste zorg is dat we ofwel te vroeg ofwel te laat in het ziekenhuis zouden aankomen 🙂 Maar zoals bij jou ga ik er wel van uit dat je goed kan aanvoelen of het het juiste moment is of niet … Geniet verder van je kleine Demi !
    Femke heeft onlangs geplaatst..Dat gevoel wanneer je…

  • Reageer Zo simpel is dan geluk 13 april 2017 op 16:16

    Heftig meis. Knap van je dat er zo rustig onder bent gebleven. Nu lekker genieten, genieten en nog meer genieten!

  • Laat een antwoord achter aan Femke Annuleer reactie

    CommentLuv badge