Leven in een sneltreinvaart

Wat gaat de tijd toch enorm snel sinds Demi er is. De dagen, weken en maanden: ze gaan allemaal in een sneltreinvaart voorbij. Of zeg maar gerust met de snelheid van een straaljager. Dat kleine frummeltje wat ik in het ziekenhuis op mijn borst had liggen, is gewoon alweer meer dan 4 maanden oud. Het lijkt wel of er elke keer als ik met mijn ogen knipper, er weer een dag voorbij is.

Ik geniet echt enorm van ons lieve, kleine meisje. Ze doet het zo goed en ze leert zo snel. Een ontzettend tevreden meisje die eigenlijk bijna altijd vrolijk is. Ik krijg regelmatig te horen dat ze zo’n vriendelijk kind is. En dat is ze ook echt, want als we bijvoorbeeld in de winkel lopen en iemand kijkt even in de wagen of Maxi-Cosi, dan duurt het niet lang of diegene krijgt een allerliefste lach terug. Dan staat mama natuurlijk als een trotse pauw te glunderen. Heerlijk!

Maar ik merk wel dat ik ook nog enorm moet wennen. Niet meer aan Demi, maar aan hoe ik het ‘gewone leven’ weer op kan pakken. De eerste weken met Demi, draaide mijn leven alleen maar om haar. Toen was er eigenlijk geen tijd voor andere dingen. Ik was met haar bezig en was ik even niet meer haar bezig, dan deed ik zelf vaak nog even een oogje dicht. Inmiddels heeft Demi aardig ritme. De momenten dat ze op bed ligt, heb ik zo’n anderhalf á twee uur de tijd om andere dingen te doen. Zo zou ik bijvoorbeeld aan mijn blog kunnen gaan zitten. Iets wat ik heel graag zou willen, maar wat gewoon niet lijkt te lukken. Ook qua huishouden zou ik wel weer wat meer mijn ritme moeten gaan vinden. Wat vaker opruimen tussendoor, de dweil mag er ook wel weer een keer door en die ramen… Laat ik maar niet beginnen over hoe de ramen er hier momenteel uit zien.

Ik zit er aan te denken om gewoon weer eens een soort van schema te maken voor mezelf. Ik blijf gewoon een beetje teveel hangen op de bank. In mijn hoofd denkend: “Ik ga zo wat doen”, om er vervolgens achter te komen dat die uren dus echt voorbij vliegen en Demi alweer wakker is en weer een voeding wilt. Meestal werkt het voor mij dan wel om een soort planning te hebben. Een lijstje wat ik kan afvinken. Dan moet ik het gewoon doen, want ik wil het wel graag afgevinkt hebben.

En misschien verwacht ik wel te veel van mezelf. Is het helemaal niet raar dat ik nog niet het ‘gewone leven’ heb opgepakt. Ik bedoel: hoe snel het ook gaat… eigenlijk is ze ook maar pas 4 maandjes jong…