Baby

Bangmakerij of een serieus probleem?

Begin deze maand hadden we weer een afspraak bij het consultatiebureau. Gewoon een normaal bezoek, geen prikjes of iets dergelijks. Gewoon meten, wegen en ikzelf wilde het even hebben over de borstvoeding die nu wel erg aan het teruglopen is en de overstap naar kunstvoeding. Even informatief, niet omdat ik mezelf er enorm druk om maakte of iets dergelijks. Maar toch liep het een klein beetje anders.

Tijdens het meten van Demi’s lengte liep het al een beetje vreemd. Ongeveer anderhalve maand eerder was Demi 65,5 cm lang. Dit keer kwam ze bij de eerste meting uit op 65,4 cm. Toen ze het wilde opschrijven, concludeerde de assistente dat dat wel een beetje gek was: “Krimpende kinderen, daar doen we niet aan”, zei ze. Dus Demi moest nog een keer gaan liggen: weer hetzelfde. “Ligt ze wel recht? Ze ligt een beetje met dr nekje en schouders ingetrokken. Nog een keer proberen. Ja, nu is het toch iets meer. Ik maak er 66cm van.” Ik vond het maar een beetje raar gaan. Maar goed, ze hadden ook opeens een andere meetbak, dus misschien lag het daar ook wel aan. Ik zocht er dus eigenlijk niks bijzonders achter en wachtte tot de arts ons binnen zou roepen.

De arts begon echter gelijk groei gerelateerd. Blijkbaar vond zij de vorige keer dat ik bij haar was (ongeveer 3 maanden geleden), dat haar groei al extra in de gaten gehouden moest worden. Dat verbaasde me al een beetje. Ja, ze gaf de vorige keer aan dat ik lekker kon gaan beginnen met brood, aardappelen en vlees bij haar groente en een tussendoortje. Maar ik had dat niet opgevat als dat ze haar extra in de gaten wilde houden qua groei. De keer daarna, bij de verpleegkundige, werd er juist gezegd dat Demi het zo goed deed op borstvoeding en de andere dingen die ze inmiddels at.

Dus daar gingen we: de beruchte groeicurve werd geopend. Er werd gelijk gevraagd of er één keer gemeten was of meerdere keren, dus ik vertelde hoe het meten ging. Haar conclusie: Demi was niet genoeg gegroeid qua lengte. Ze wilde me voor de kerst nog een keer zien en als er dan geen verbetering in zat, moesten we naar de kinderarts. Ik moet minstens gekeken hebben alsof ik water zag branden, zo verbaast was ik van wat ik hoorde. Maar ja, euhm, oké prima. Als een arts dat zegt dan ga je er maar vanuit dat het niet zomaar is. Ik kreeg nog wat vragen: Hoe lang ik was? (1.71m) En de vader? (1.86m) Hadden we kleine mensen in onze familie? (Nee.) We maakte een nieuwe afspraak voor de kerst, namen de andere punten nog even door (verder doet ze het helemaal prima en is ze qua ontwikkeling zelfs lekker vlot) en ik kon weer naar huis.

Nou, daar liep ik dan met Demi. En toen begon het allemaal door mijn hoofd te malen. Ja, ze is een klein ding. Dat had ik zelf ook al gemerkt als ik haar vergelijk met leeftijdsgenootjes op de kinderopvang. Maar verder is er naar mijn inziens niks mis met onze meid. Zou ik er dan zo naast zitten? Aangezien ze gelijk over een kinderarts begint? Ieder kind groeit toch anders? Misschien krijgt zij haar groeispurt nog wel. Ze heeft immers ook nog geen tandjes terwijl haar leeftijdsgenootjes dat wel hebben, maar ze tijgerde wel al de hele kamer door terwijl een ander nog niet zelfstandig om kon draaien. Inmiddels is de rust wel een beetje terug in mijn hoofd en laat ik het gewoon maar op me af komen. Ik kan er toch ook weinig mee op dit moment. Zoals ik later al grappend zei: “We moeten haar maar veel aan haar benen ondersteboven hangen.”

EDIT// Inmiddels zijn we weer terug geweest en bleek het een hoop gedoe om niks te zijn geweest. Demi is in twee weken tijd namelijk 500 gram en 0,8 centimeter gegroeid. Dit was helemaal prima, dus geen afspraak bij de kinderarts voor ons.

Vorige artikel Volgende artikel

Dit vind je misschien ook wel leuk

4 Reacties

  • Reageer Tamara 24 december 2017 op 11:15

    Had je die buitenlandse vrouw? Die souriya ofzo? Want die kan je maar beter met een zak zout nemen. Faylinn wilde ze ook terugzien, ivm korter linkerbeentje en ze had het gelijk al over heupdysplasie en zo’n gipsbroekje… uiteindelijk niks aan de hand! Tuurlijk het cb heeft soms goede tips, maar soms moet je er maar niet te veel van aantrekken!

    • Reageer Wendy 25 december 2017 op 10:58

      Ja, ik heb inderdaad die buitenlandse vrouw. Heb sowieso al niet echt wat met haar om eerlijk te zijn. Toen ik een keer een vraagje had over de tijd tussen twee voedingen, toen kreeg ik haar maar niet uitgelegd wat ik precies bedoelde. Terwijl andere me wel gewoon snapte. Stukje taalbarrière ook denk ik. Volgende keer de jeugdverpleegkundige weer, die vind ik tot nu toe een stuk leuker.

  • Reageer Priscilla 24 december 2017 op 11:16

    Ik heb ook weleens zoiets meegemaakt met mijn oudste. Die was niet genoeg aangekomen. Jaren later speelde er bij zijn zus iets soortgelijks op dezelfde leeftijd.. die was nog veel minder aangekomen. Maar dat was toen ineens totaal geen probleem. Ik zou gewoon van mijn eigen gevoel uitgaan!
    Priscilla heeft onlangs geplaatst..Crafty: Rendierkaarten

    • Reageer Wendy 25 december 2017 op 11:01

      In mijn werk in de kinderopvang krijgen we ook wel eens het wel en wee van ouders bij het bureau te horen. Dan hoor je ook allerlei tegenstrijdige verhalen.

    Laat een reactie achter

    CommentLuv badge