Klimmen, klauteren en steeds weer opzoek naar een nieuwe uitdaging. Als ik die kleine meid van mij haar gang zou laten gaan, dan rende ze over de banken, klom ze op de vensterbanken om zich vervolgens op de bank te laten vallen alsof het een springkussen is. Kleine durfal. Dat moet een keer fout gaan, zul je dan denken. Nou, afgelopen weekend zaten we dus voor de eerste keer met haar bij de huisartsenpost. Wat voor stuntvrouwactie ze had uitgehaald? Eigenlijk helemaal niks. Gewoon gestruikeld.
Het is zaterdagochtend en Demi is lekker zichzelf aan het vermaken op de grond van de woonkamer. Ze is in de weer met de Mula (Hamertje-tik) van Ikea. Sindskort is ze er achter dat ze de plastic staafjes er ook helemaal uit kan halen, dus dat is de nieuwste sport: staafjes er uit, rondlopen door de woonkamer met zoveel mogelijk onderdelen in je handen en dan ergens anders in de woonkamer het weer in elkaar gaan zetten. Zo was ze dus een hele tijd zoet bezig en ik zat op de bank.
-Bam!- hoor ik opeens naast mij en ik zag in mijn ooghoeken dat Demi valt tijdens het lopen. Ja, dat lopen doet ze nu een maandje, dus af en toe gaat dat nog wel een beetje ongecontroleerd. Zo ook nu blijkbaar en aan het huilen hoor ik dat het ook best zeer doet. Ik til haar op en zie gelijk dat ik mijn woorden: “Stil maar, het valt wel mee.”, weer moet inslikken. Haar lip bloedt flink. Aan de buitenkant, maar ook aan de binnenkant van haar mond. Ik loop met haar naar boven, naar Kevin die nog ligt te slapen. Als Kevin het wondje ziet, doet hij wat ik ook al dacht wat we moesten doen: de huisartsenpost bellen. We krijgen een hele waslijst met vragen (is ze buiten bewustzijn geweest, zit er een tandje los, bloedneus, overgeven, enzovoorts) en ze maakt met ons een afspraak zodat er toch even naar gekeken kon worden. Demi was ondertussen alles alweer vergeten. Die wilde gewoon weer gaan spelen en snapte er maar niks van dat mama steeds een koud washandje op haar lip wilde houden.
Ook in de wachtruimte van de huisartsenpost was er niks van te merken dat ze even daarvoor zo’n pijnlijke valpartij had gehad. Ze was vrolijk rondjes aan het stappen, ging af en toe bij de tv naar de tekenfilmpjes kijken en ze liep te flirten met iedereen in de wachtruimte. Alleen aan haar lip en haar knuffelkonijn met bloedvlekken kon je het zien. Eenmaal bij de arts werd er snel besloten dat ze het wilden gaan plakken. Het was best een openstaand wondje en anders zou het wel eens geen mooi litteken worden. “Je kan het beste met haar gaan liggen en haar handjes goed vasthouden, want de lijm prikt een beetje, dus daar zal ze wel op gaan reageren.” Nou, die halve houtgreep was nergens voor nodig, want Demi gaf geen kik. Alleen voelde die lijm niet zo fijn op haar lip. Ken je dat als je zelf een hard velletje aan je lip hebt? Dat je daar continu aan zit te plukken met je vingers of tanden? Dat deed Demi dus ook en dat was eigenlijk niet de bedoeling, want zo kon ze de lijm er af peuteren. Ik was benieuwd hoe lang die lijm zou blijven zitten.
Toen we thuis kwamen, ging Demi gelijk naar bed. Het bezoekje aan de huisartsenpost was precies in de tijd dat ze normaal slaapt, dus ze was kapot en zo in slaap gevallen. Toen ik haar later weer uit bed haalde, was de lijm op het wondje al weer weg. En dan heeft ze er niet eens echt aan zitten plukken, want ze viel bijna gelijk in slaap en toen ik zag dat ze wakker werd, ben ik gelijk naar haar toe gegaan om haar niet de kans te geven om te krabbelen. Maar waarschijnlijk is het dus in haar slaap gebeurd. Kevin belde toch maar weer even naar de huisartsenpost om het aan te geven. Er werd overlegd met de arts die haar had gezien en die vroeg of we toch nog even terug konden komen. Kevin is samen met Demi gegaan en gelukkig stond de wond al een stuk minder ver open en dus hoefde er niet weer geplakt te worden. Het mocht gewoon zo verder helen. Nu hopen dat dat het ook snel doet en dat het plekje niet gaat ontsteken of iets dergelijks.
1 Reactie
Hallo Wendy,
Heeft Demi hierna een litteken? Ik zou heel graag een foto willen zien van hoe die wond is genezen. Mijn kind heeft een soortgelijke wond. Dank je wel.