En toen was daar nummer 2

Begin 2020 was ik moeder van één. Er was namelijk een geweldige, kleine dame die ik mijn dochter mocht noemen. Maar je leest het goed in de titel. Inmiddels ben ik moeder van twee. Er is nu namelijk ook een klein, lief mannetje wat ik mijn zoon mag noemen.

Verrassing! Althans: voor de meesten die hier momenteel nog kijken, is dit waarschijnlijk geen verrassing. Jullie volgen mij vast op andere social media kanalen en hebben wel het één en ander meegekregen.

Begin maart van dit jaar kwamen wij er zelf achter dat er een kleintje op komst kwam. Niet onverwacht, maar toch wel een verrassing. Zo snel hadden we niet verwacht weer zwanger te raken. De eerste periode kwam het hierdoor niet echt bij me binnen. Het was natuurlijk ook een hele rare tijd, want net nadat wij ontdekten zwanger te zijn, ging Nederland in een (gedeeltelijke) lockdown. Alles draaide om dat virus en helemaal niks was meer normaal.

Het werd allemaal wel wat echter toen ik het hartje voor het eerst zag kloppen tijdens de eerste afspraak bij de verloskundige. Naar mate er meer afspraken volgenden, we dingen gingen regelen voor de komst van de kleine en we het bekend maakten aan de rest van de wereld, voelde het gelukkig al snel helemaal echt.

Waar ik ook even aan moest wennen: ik kreeg een jongetje! Ik, die zichzelf altijd voor zich heeft gezien als een meiden-moeder. Opeens moest ik echt gaan nadenken over een jongensnaam en moest ik me aandacht van schattige babyjurkjes verplaatsen naar kleren voor een klein jongetje. De oude kleertjes van Demi die nog op zolder lagen, moesten nu uitgezocht worden op “wat is er eventueel nog geschikt voor een jongen”. En even voor de duidelijkheid: het is absoluut niet zo dat ik liever een meid had gehad hoor! Zeker niet.

Maar jeetje, wat een stress heb ik er ook omheen gehad. Er moest in ons huis enorm veel gebeuren. Het halve huis moest veranderd worden qua indeling en voordat dat kon gebeuren moest er een grote schuur in de tuin (af)gemaakt worden. Tegelijkertijd werd de geplande renovatie van ons huis door de woningbouw uitgesteld (door corona) en vond deze uiteindelijk pas na de zomer plaats. Wat er bijvoorbeeld op neer kwam dat we een paar dagen zonder vloer in de woonkamer hebben geleefd. En tijdens mijn zwangerschapsverlof hebben we enkele dagen in een huis zonder ramen gezeten hebben, omdat deze vervangen werden. Ik heb hoogzwanger door de IKEA gewaggeld, opzoek naar meubels voor Demi haar ‘Grote Meiden Kamer’. Want ja, Demi en de baby konden moeilijk in hetzelfde ledikant slapen. En zo kan ik nog wel wat dingen noemen, maar goed: daar wil ik allemaal niet meer aan denken.

Verder ging het qua zwangerschap eigenlijk allemaal wel oké. Het was wel wat zwaarder dan toen met Demi, maar dat kwam voornamelijk omdat ik er nu natuurlijk nog een peuter bij had lopen. En ook al is ze een schat van een kind, ze heeft ook gewoon haar aandacht nodig. Zij doet geen dutjes meer, dus ik kon dat ook (bijna) niet doen. Ook had ik wat meer last van maagzuur, maar ik redde het eigenlijk wel prima met gewone maagzuurtabletjes. Al met al mag ik zeker niet klagen. De bevalling daarentegen… Maar dat bewaar ik voor een andere keer als er interesse naar is.

Op 4 november werd dit schitterende mannetje geboren. Hij was 51 cm, 3875 gram en kreeg van ons de naam Milan.