Baby, Personal, Zwangerschap

Mijn bevallingsverhaal (Milan)

Daar is hij dan: mijn verhaal over de geboorte van Milan. Wederom een bevalling die anders liep dan gepland. Ook dit keer wilde ik namelijk thuis gaan bevallen, maar eindigde ik (net als bij Demi) in het ziekenhuis. Alvast een waarschuwing vooraf: als je opzoek bent naar een positief bevallingsverhaal, dan moet je deze maar even overslaan. Want hoewel Demi al niet makkelijk ter wereld kwam, die bevalling zou ik gerust nog een keer over doen. Bij Milan was dat even andere koek. Maar zelf vond ik het fijn dat ook zulke verhalen gedeeld worden. Juist zodat ik wist dat het niet altijd maar mooi, makkelijk en relaxed gaat. En dat, wanneer het niet zo gaat, ik echt niet de enige ben. Ik heb niet gefaald omdat ik geen perfecte bevalling had. Zeker niet!

3 november

Het is een uurtje of 5 / kwart over 5 ’s ochtends als ik wakker schrik. Plas ik nou in bed? Ik rol mezelf uit bed en probeer mezelf met zo min mogelijk “lekkage” naar de badkamer te begeven. Onderbroek nat, pyjama broek nat en ook het bed is nat. Ik ga er vanuit dat mijn vliezen zijn gebroken. Het is doorzichtig, een beetje licht roze van kleur, dus ik denk dat het allemaal oké is. Ik ga terug naar bed en probeer verder te slapen.

Even na 7 uur bel ik naar de verloskundige. Ik vertel wat er is gebeurd en de verloskundige geeft aan dat dit inderdaad klinkt als gebroken vliezen. Ze vraagt of ik verder al iets merk. Heel lichtjes voel ik wel wat vage krampjes, maar als ik er niet zo bewust op gelet had, had ik het misschien niet eens gevoeld. We spreken af dat de verloskundige rond 10 uur langs zal komen.

Anderhalf uur later zijn de krampen wat heftiger geworden, maar ze zijn nog steeds niet noemenswaardig. Als de verloskundige om 10 uur bij ons is, bekijkt ze “de schade” in mijn ondergoed. In combinatie met mijn verhaal concluderen we dat het echt gebroken vliezen zijn. Ik ga echt bevallen! De hartslag van de kleine wordt nog even gecheckt: die is helemaal relaxed. Er zit nu dus niks anders op dan afwachten. De verloskundige gaat weer weg en als het zich om 8 uur ’s avonds nog niet heeft doorgezet, dan hebben we weer telefonisch contact met elkaar.

De verloskundige voorspelde dat het overdag nog wel rustig zou blijven. Dat de weeën misschien zelfs helemaal zouden verdwijnen. En dat deden ze ook. Het wordt steeds rustiger en om 4 uur ’s middags sluit ik de weeëntimer app maar weer af. Het ene moment kwamen de weeën nog om de 3 à 4 minuten en dan opeens was er een half uur niks of zit er 15 minuten tussen de weeën. Ik ga er vanuit dat de weeën in de avond wel weer terug komen.

Vanaf het moment dat Kevin weer thuis komt van zijn werk, worden de weeën weer wat actiever. Rond een uurtje of 7 ’s avonds zijn ze weer veel regelmatiger. De verloskundige verwacht dat het vannacht gaat gebeuren. Mocht dat morgenochtend rond 8 uur toch niet het geval zijn, dan moeten we naar het ziekenhuis. Dan heb ik namelijk al langer dan 24 uur gebroken vliezen.

4 november

Rond middernacht lijkt het goed door te pakken. Flinke weeën en dat al zo’n 2 á 3 uur lang met een goede regelmaat. Maar rond half 4 voel ik me behoorlijk radeloos. Het was weer minder geworden en uiteindelijk namen de weeën zo ver af dat ik gewoon voor een uurtje in slaap was gevallen. Na dat uurtje slapen waren de weeën weer helemaal weg. Ik begin de moed een beetje op te geven en ik besluit de verloskundige maar te bellen. Nadat ik vertel wat er aan de hand is, besluit ze langs te komen om te checken hoe het er voor staat.

Als de verloskundige weer bij ons thuis is, voelt ze bij het toucheren nog gesloten vliezen. Vreemd, want dat wat ik gisterenochtend omschreef deed toch echt vermoeden dat ze al gebroken/gescheurd waren. Het zou kunnen zijn dat ze hoog in de baarmoeder gebroken zijn. De verloskundige besluit de vliezen alsnog te breken. Daarnaast kon ze me vertellen dat ik 3 cm ontsluiting had en de kleine lag al goed diep met zijn hoofd. Mijn lichaam was dus echt wel bezig. Niet lang na het breken van de vliezen, kwamen ook de weeën weer terug.

Om 7 uur ’s ochtends begin ik weer in mijn eigen bubbel te raken. Ik concentreer me op de weeën en het weg zuchten. Bij Demi was dat precies zo. Mijn eigen wereldje. Om half 9 komt de verloskundige weer langs en inmiddels heb ik 5 centimeter ontsluiting. Zoals het nu gaat, gaat het goed. De verloskundige gaat nog even naar de praktijk voor het telefonisch spreekuur en zal rond 10 uur weer terug naar ons komen. Ondertussen brengt Kevin Demi naar oma zodat die daar lekker kan gaan spelen.

Als de verloskundige en Kevin weg zijn, worden de weeën opeens enorm heftig. Het lijkt wel of er geen pauze meer tussen zit. Het gaat wel in golven, maar ik blijf continu pijn voelen. Achteraf vraag ik me af of dit misschien een weeënstorm is geweest. Ik weet niet waar ik het zoeken moet en raak een beetje in paniek. Zo heftig heb ik het met Demi niet meegemaakt. Ik app Kevin waar hij blijft, want het lijkt overdreven lang te duren voor hij weer terug is.

Wanneer Kevin terug is, laat ik hem de verloskundige bellen. Ze hoort aan mij dat het serieus is en komt meteen naar ons. De verloskundigenpraktijk is op 5 minuten lopen van ons vandaan, dus ze is er ook heel snel. Het is rond 10 uur als ze weer voelt hoe het met de ontsluiting staat. Het blijkt dat ik in anderhalf uur tijd van 5 naar bijna 10 centimeter ben gegaan. Ik mag van de verloskundige mee gaan persen. Niet veel later heb ik volledige ontsluiting. Een half uur later lijkt er nog weinig vordering te zijn en dus gaan we wat andere houdingen proberen. Ook probeert de verloskundige de ligging van de kleine te controleren, maar het is lastig te beoordelen.

Na een paar persweeën op handen en knieën te hebben gedaan, krijg ik een katheter om mijn blaas te legen. Een volle blaas kan er namelijk ook voor zorgen dat het niet vordert. Inmiddels is de kraamzorg ook binnen om te assisteren en gaan we weer een andere bevalhouding proberen. De baarkruk wordt klaargezet en ik mag mezelf vanaf het bed daar naartoe verplaatsen. Ondertussen wordt regelmatig de hartslag van de kleine gecontroleerd: deze blijft goed.

Ook de baarkruk lijkt echter geen effect te hebben. Ik ga weer terug naar het bed, maar wordt overvallen door weer een nieuwe persweeën. Als ik deze staand heb opgevangen, proberen we het op het bed nog een keer op handen en knieën en daarna weer op mijn rug. Helaas mag het allemaal niet baten en wilt de uitdrijving maar niet vorderen. Er wordt besloten dat we naar het ziekenhuis gaan.

Naar het ziekenhuis

De kraamzorg zorgt dat de boel thuis wordt opgeruimd. Ik probeer mezelf zo goed en zo kwaad als het gaat van de trap en in de auto te krijgen. Ondertussen steeds de persweeën weg puffend. Kevin en ik rijden met onze auto naar het ziekenhuis en de verloskundige rijdt achter ons aan. Bij de spoedeisende hulp van het ziekenhuis aangekomen, hees ik mezelf in de rolstoel. Hoe laat we precies aan kwamen bij het ziekenhuis weten we niet meer zeker. We gokken dat het ongeveer kwart over 12 ’s middags is geweest.

Op de verloskamer van het ziekenhuis werd ik aangesloten aan alle toeters en bellen. Ik kreeg een infuus met weeënopwekkers en mocht weer verder gaan met persen. Na een aantal pogingen op eigen kracht, werd de vacuümpomp er bij gehaald. Ik hoopte dat het nu, net als bij Demi, echt tot een einde zou komen. Toen er weer een perswee kwam, hielpen ze mee met de vacuümpomp, maar het hielp niks. Bij de tweede keer proberen werd er ook nog eens heel hard op mijn buik mee geduwd. Weer zonder succes. Ook de gynaecoloog probeerde ondertussen te voelen hoe de ligging van de kleine was. Omdat zij het ook niet goed kon beoordelen, werd er een echo-apparaat de kamer ingereden. Maar omdat hij al te ver in mijn bekken zat, hadden ze geen goed zicht meer. Uiteindelijk voelde ze nog een keer (en dat was ook echt geen pretje) en toen kwamen de verlossende woorden: ze voelden een oogkas en dus moesten we naar de OK.

Die kleine eigenwijze baby lag namelijk in voorhoofdligging. Een van de afwijkende liggingen waarin een baby zich kan bevinden. En tegelijkertijd één waarbij het vrijwel onmogelijk is om vaginaal te bevallen. Wanneer het kindje namelijk zo ligt, past het niet door het bekken heen.

Een keizersnede

Opeens stonden er heel veel mensen op de kamer. Alles werd in gereedheid gebracht om mij naar de OK te brengen. Ik moest de persweeën weer weg puffen en liet onder tussen alles maar gewoon gebeuren. Van het ene bed op het andere bed en weer op het volgende. Wat allemaal ook geen makkelijke opgave is als je vol in de persweeën zit en gewoon best een heleboel pijn hebt. Inmiddels was het vijf voor half 2 en was het tijd voor de ruggenprik. “Je moet je even ontspannen, schouders laten hangen…” Ja, dat was lekker makkelijk gezegd. Maar goed, het lukte. Ondertussen ging er van alles door mijn hoofd. Opluchting omdat ik wist dat de pijn straks weg zou zijn. Omdat ik wist dat die kleine nu echt snel geboren zou worden. Maar toch ook spanning en angst. Ik was nog nooit op een operatiekamer geweest en nu kreeg ik toch een vrij heftige buikoperatie. En een ruggenprik: als het daarmee maar allemaal goed zou gaan. Toen de ruggenprik er in zat, voelde ik al snel dat het zijn werk ging doen. Rust.

Daarna ging het allemaal vrij snel. Ik voelde wel iets, maar eigenlijk ook helemaal niets. Ik lag naar het plafond te staren en door de rust die ik op dat moment kreeg, besefte ik me opeens dat dit voor Kevin allemaal ook heftig moest zijn. “Gaat het?”, vroeg ik hem. Acht minuten na dat ik de ruggenprik kreeg, was het al zo ver. Ze deden het doek naar beneden en daar was hij dan: Milan! Geboren om 13:33 uur met een lengte van 51 cm en een gewicht van 3875 gram. Met hem ging het helemaal prima. Papa mocht het restant van de navelstreng doorknippen, hij kreeg lekker een mutsje op en daarna werd hij bij mij op de borst gelegd. Daar was hij dan, die kleine eigenwijs. Met precies eenzelfde neusje als zijn zus had.

Tegen kwart over twee was alles weer klaar op de operatiekamer en zouden we verplaatst worden naar de verkoeverruimte. Milan werd even in een couveuse gelegd voor de weg daar naartoe, maar mocht toen we daar waren weer lekker bij me komen liggen. Ook onderweg naar de kraamafdeling, bleef hij lekker bij mij. Heerlijk kroelen.

Om half 4 werd het eerste telefoontje gepleegd: “Kijk Demi, je broertje is geboren!”

Vorige artikel Volgende artikel

Dit vind je misschien ook wel leuk

Geen Reacties

Laat een reactie achter

CommentLuv badge