“Ze heeft een gaatje…”, zei de tandarts tijdens de halfjaarlijkse controle toen hij Demi op de stoel had. Die had ik echt even niet zien aankomen. Ik stond daar dan ook echt even met domheid geslagen. “Hoe dan? Tuurlijk, dat kon er ook nog wel bij! En wat nu?”, dacht ik. In dit artikel gaan jullie hier over lezen. Wat vond ik er van? Wat vond Demi er van? En wat hebben ze er nu precies aan gedaan?
Halfjaarlijkse controle
Elk half jaar zitten wij braaf bij de tandarts voor de halfjaarlijkse controle. Inmiddels met het hele gezin. De kinderen gaan al vanaf hun geboorte mee naar de tandarts. Eerst gewoon mee en meer niet, later eens een keer met papa of mama op de stoel liggen en uiteindelijk echt voor controle. Nooit is er echt iets heel bijzonders. Demi kreeg ook elke keer complimentjes dat haar tanden er zo goed uitzagen. Appeltje-eitje. Dat de tandarts opeens met de mededeling kwam dat Demi een gaatje had en dat ze wilden proberen foto’s te maken, zag ik dan ook echt niet aankomen. Ik denk dat ik wat gestameld heb in de richting van: “Ow, euhm… Echt? Oké…” Met een blik op mijn gezicht alsof ik water zag branden. De tandarts legde nog even uit dat het vaak wel een uitdaging is om foto’s te maken bij zulke jonge kinderen, maar dat hij het toch wel wilde proberen. De assistente vroeg aan mij of ik dacht dat Demi het zou gaan doen. Ja, ze zal vast wel gaan liggen en het proberen, maar of het lukt…? Eventueel kon ik er wel bij blijven, als dat hielp.
Röntgenfoto’s maken
Nadat we allemaal waren gecontroleerd, mocht Demi op de stoel komen zitten. Kevin ging met Milan vast de gang op. Normaal mag je niet in de ruimte zijn met een röntgenfoto, maar ik kon dit keer wel blijven. Eerst gingen ze het op de normale manier proberen: met een röntgendetectorplaatje in een speciaal houdertje in je mond. Je moet dan je kiezen op elkaar bijten en bij mij drukken de randen van dat ding dan altijd enorm in mijn gehemelte. Ik ben niet kleinzerig, maar hier springen de tranen toch vaak wel in mijn ogen. En ondanks dat Demi een kleiner formaatje kreeg, zag ik dat het haar ook pijn deed. Ze probeerde zich groot te houden, probeerde heel goed stil te zitten, maar helaas was de röntgenfoto mislukt. De assistente probeerde het op een andere manier, zonder houdertje. Ze plakte het plaatje op een soort schuimblokje en op dat schuimblokje moest Demi dan bijten. Het hele ding was nu minder groot en ik zag dat dit veel beter voor haar voelde. Demi zat keurig stil en de twee foto’s daarna gingen beide goed. Op de foto’s zag de tandarts dat ze aan de andere kant, op dezelfde plek, ook een beginnend gaatje kreeg. Hij vertelde dat ze sinds kort een jonge, mannelijke collega in de praktijk hadden, die het erg leuk vond om met kinderen te werken en daar ook meerdere trainingen voor gedaan had. Bij de receptie moesten we maar even een afspraak gaan inplannen met hem.
HALL techniek
Zo gezegd, zo gedaan en de volgende dag kon ze al langskomen. Tijdens dat bezoek werd er verteld wat ze zouden gaan doen. Boren en vullen had niet zijn voorkeur, want de ervaring is dat dat voor jonge kinderen vaak best een traumatische ervaring is en dat ze daarna een angst voor de tandarts ontwikkelen. Dat wil je natuurlijk ook niet. Ze zouden bij Demi daarom de HALL techniek gaan gebruiken. Om de melkkiezen met gaatjes te repareren wordt er een zilverkleurig kroontje overheen geschoven. Het gaatje is dan afgesloten van de mond en zo kunnen er geen bacteriën meer bij komen. Het gaatje stopt dan met groeien en verder blijft de tand dan gezond. Ze noemen dit ook wel Piraten- of (in Demi’s geval) Prinsessentanden. Demi was mega enthousiast dat ze Prinsessentanden zou gaan krijgen. Het enige waar ze even teleurgesteld in was, was dat ze niet goudkleurig zouden zijn. Ze telde echt de dagen af tot het eindelijk zo ver was.
Ik daarentegen voelde me er in het begin toch wat minder enthousiast bij…
“Wat zullen ze wel niet denken?”
Ik was op mijn werk toen ik van Kevin hoorde wat het behandelplan was. Via de app een kort berichtje: “Ze krijgt prinsessentanden oftewel kinderkronen. Soort beschermlaagje.” Het woord ‘kronen’ sprong er bij mij uit. Dat klonk toch wel erg heftig. Gelukkig leerde Google me al snel dat het niet hetzelfde was als een kroon bij volwassenen. Maar toch, toen ik de foto’s zag van gebitjes met zilveren kiezen, schrok ik wel een beetje. “Jeetje, dat is wel opvallend. Wat zullen mensen wel niet gaan denken… Hebben die ouders niet geholpen met tandenpoetsen ofzo?” Want eerlijk: dat had waarschijnlijk ook mijn eerste gedachte geweest als ik een kindje had gezien met van die zilverkleurige kiezen. Nu ik deze techniek ken en weet wanneer ze dat toepassen, is dat natuurlijk heel anders. Maar er zullen vast zat mensen zijn die dit niet kennen, net als ik, en daarom die gedachte kunnen hebben.
Dat we al een best heftige paar weken achter de rug hadden, hielp niet mee. Diverse afspraken weer gehad in verband met Demi haar groei (geen slecht nieuws of zoiets, maar wel heel veel informatie om weer te verwerken) en dat alles werd me in de auto onderweg naar huis even allemaal te veel. Stilstaand in de file kwamen de tranen en vlogen mijn emoties even alle kanten op. Waarom kon het niet qua gezondheid/medische dingen even “normaal” met Demi gaan? Heb ik de tanden van mijn kinderen dan zo verwaarloosd? Doe ik het niet goed? Ik zat er even helemaal doorheen.
In deel 2 vertel ik over hoe het ging met het plaatsen van deze kinderkronen en ook over hoe ik mezelf er nu bij voel.
Heb ik daadwerkelijk de tanden van mijn kinderen verwaarloosd?
Geen Reacties